2002
Reeks portretten en groepen gestileerde personages: acht portretten op de perrons en oorspronkelijk twee groepen personages in de lokettenzalen aan de Wetstraat en de Etterbeeksesteenweg. De perronwanden, aan weerszijden van de sporen, zijn opgebouwd uit grote panelen in wit beton en metselblokken in vuurklei. Met deze materialen wordt het openbare en het stedelijke karakter van het metrostation benadrukt. In sommige van de vakken zijn de portretten van de hand van Benoît te bewonderen. Deze zwart gestileerde portretten zijn getekend op witte tegels. Het zijn anonieme gezichten zoals die van de metrogebruikers. Ze refereren ongetwijfeld naar het wachten van de reizigers op de metro. Het kunstwerk in de lokettenzalen geeft dan weer vooral beweging weer. Het kunstwerk werd gerealiseerd in nauwe samenwerking met de architecten Henk De Smet en Paul Vermeulen.
TwitterLijst met links
BENOÎT (VAN INNIS) (Brugge, 1960)
Het artistieke parcours van kunstenaar-schilder Benoît van Innis begint al in de middelbare school. Hij vervolgt zijn studies aan de Sint-Lucasschool in Gent, in het atelier van Dan Van Severen, waar hij in 1984 met grootste onderscheiding afstudeert. In de jaren negentig tekent hij humoristische cartoons voor kranten en tijdschriften (New Yorker, Esquire, Paris Match, Le Monde, De Standaard, Panorama, Knack, Le Vif, Lire en andere). Hij brengt ook verschillende albums uit, onder meer “Scrabbelen in de herfst” / “Rire en automne à Bruges” (1989), “Het Verboden Museum” / “Le Musée Interdit” (1990), “Mijn Oom Gilbert” / “Oncle Gilbert” (1995) en “Bravo! Bravo!” (2000). Gedurende zijn hele carrière exposeert de kunstenaar voornamelijk in België. Sinds de jaren tweeduizend krijgt hij geregeld opdrachten om kunstwerken in openbare en particuliere gebouwen te maken. Benoît van Innis werkt daarvoor nauw samen met internationaal gerenommeerde architecten.
Foto's
